Bataliony Chłopskie (BCh) – konspiracyjna organizacja zbrojna polskiego ruchu ludowego działająca w czasie II wojny światowej na terenie Generalnego Gubernatorstwa i w Wielkopolsce. Po Armii Krajowej największa formacja zbrojna podczas okupacji. 8 października 1940 roku Centralne Kierownictwo Konspiracyjnego Ruchu Ludowego "Roch" zaakceptowało propozycję przekształcenia działającej na wsi Straży Chłopskiej w organizację zbrojną o nazwie "Bataliony Chłopskie". Na cywilnego zwierzchnika BCh powołano Józefa Niećkę a na Komendanta Głównego porucznika Franciszka Kamińskiego. Żołnierze Batalionów pochodzili głównie ze Związku Młodzieży Wiejskiej "Wici" i Związku Młodzieży "Siew". Bataliony Chłopskie należały do najszybciej rozwijającej się i najaktywniejszej organizacji zbrojnej lat okupacji. W końcowym okresie II wojny światowej liczyły około 160 tys. żołnierzy oraz 20 tys. ochotniczek w Ludowym Związku Kobiet. Stoczyły setki bitew i potyczek z wojskami niemieckimi, inspirując m.in. powstanie zamojskie, w obronie wysiedlonej i mordowanej ludności polskiej.